کلارا آبکار هوُانجانی- نگارگر ایرانی -1294/1915 شمسی 1375/1996 شمسی
از تبار ارمنیان جلفای نو در اصفهان بود و در تهران به دنیا آمد. اسلوب نقاشی سنتی را زیر نظر استادانی چون تجویدی ، طاهر زاده بهزاد و مقیمی فرا گرفت. بیشتر از مذهب اصفهان مایه می گرفت و غالبا مجلس بزم میکشید. گاه نیز به رونگاری از آثار مشهور نگارگری قدیم میپرداخت. او در تذهیب، گره سازی و نقاشی لاکی نیز دست داشت. سالیان متمادی در بخشهای مختلف وزارت فرهنگ و هنر فعالیت کرد. یک موزه اختصاصی از کارهاای او در مجموعه فرهنگی سعدآباد بر پا شد.
از جمله آثارش : مناظر اسب‌سواری، طبیعت بی‌جان، گل‌ها، آرامگاه خیام و عطار از سوژه‌های مورد علاقهٔ این هنرمند برای کشیدن تابلوی مینیاتوری بود. آبکار همچنین در به تصویر کشیدن مجالس بزم تبحر داشت. از تابلوهای معروف او می‌توان به «انوشیروان و بزرگمهر»، «شکار بهرام»، «یوسف و زلیخا»، «پیرزن و سلطان سنجر»، «مجلس شیخ صنعان»، «دختر ترسا»، «بزم» و «باده عشق» اشاره کرد.
معروف‌ترین آثار آبکار عبارت اند از: انوشیروان و بزرگمهر، شکار بهرام، یوسف و زلیخا، پیرزن و سلطان سنجر و تاج پیمان (نگین کاری روی نقره). وی همچنین تابلوهای بسیاری در زمینهٔ تذهیب دارد که تذهیب هشت ظلعی او با طرح بته جقه بسیار معروف است.
در آذرماه ۱۳۷۴ کلارا بیمار شد و در بیمارستان الوند که نزدیک منزلش بود بستری گردید. حدود ۳ ماه کلارا در بیمارستان الوند بود.[۱۰]
